فیبرینوژن کنترل | کنترل پلاسما فیبرینوژن – تستا

چرا فیبرینوژن مهم است؟

فیبرینوژن در کبد شما ساخته می شود و به لخته شدن خون کمک می کند. فیبرینوژن پایین ممکن است لخته شدن خون را دشوار کند. اگر علائم خونریزی بیش از حد را دارید، پزشک ممکن است این آزمایش را برای بررسی سطح فیبرینوژن شما تجویز کند.

آیا فیبرینوژن در پلاسما محلول است؟

فیبرینوژن یک پروتئین محلول در پلاسما است که توسط آنزیم ترومبین به فیبرین تجزیه می شود و لخته ایجاد می کند.

سرم که گاهی به اشتباه مترادف با پلاسما در نظر گرفته می شود، از پلاسمای بدون فیبرینوژن تشکیل شده است. پلاسما حاوی ۹۱ تا ۹۲ درصد آب و ۸ تا ۹ درصد مواد جامد است.

کدام مواد غذایی بر فیبرینوژن تاثیر دارد؟

خوردن میوه ها و سبزیجات بیشتر و پرهیز از غذاهای شیرین، فرآوری شده و فست فودها می تواند به کاهش سطح فیبرینوژن کمک کند. رژیم های غذایی سرشار از چربی های سالم و فیبر می توانند به کاهش سطح فیبرینوژن کمک کنند. از غذاهای شیرین، فرآوری شده و فست فود اجتناب کنید.

چه آنزیم هایی فیبرین را کاهش می دهند؟

آنزیم‌های فیبرینولیتیک در تخریب لخته‌های فیبرین، با کاتالیز کردن فرآیند تجزیه فیبرین یا با تبدیل پلاسمینوژن غیرفعال به پلاسمین فعال، درگیر می‌شوند، بنابراین ساختار طبیعی عروق خونی را دوباره برقرار می‌کنند.

ارتباط علمی بین سطوح فیبرینوژن پلاسما و خطر بیماری قلبی عروقی در حال حاضر به خوبی ثابت شده است. بنابراین کاهش درمانی فیبرینوژن به یک حوزه تحقیقاتی مرتبط تبدیل شده است. چندین گزینه برای دستیابی به این هدف گزارش شده است. تغییر در شیوه زندگی می تواند بر سطح فیبرینوژن تأثیر بگذارد، که ترک سیگار تا حد زیادی مؤثرترین آن است. کاهش وزن یا استرس یا افزایش فعالیت بدنی منظم ممکن است اثرات کمتری داشته باشد.

به نظر می رسد تغییرات رژیم غذایی حتی تأثیر کمتری دارند، اگرچه مصرف منظم و متوسط الکل ممکن است باعث کاهش جزئی شود. بسیاری از داروهای خوراکی نشان داده اند که فیبرینوژن را کاهش می دهند. با این حال، داده ها باید انتقادی دیده شوند. به طور خاص، وضعیت بالینی که در آن یک دارو تجویز می شود باید در نظر گرفته شود، و قبل از اینکه دارویی برای این اندیکاسیون توصیه شود، باید آنالیزهای خطر-فایده انجام شود.

در میان داروهای خوراکی کاهش دهنده فیبرینوژن، فیبرات ها رتبه اول را دارند (به عنوان مثال بزافیبرات گزارش شده است که افزایش فیبرینوژن را تا ۴۰٪ کاهش می دهد و تیکلوپیدین می تواند باعث کاهش حدود ۱۵٪ در صورت افزایش فیبرینوژن در ابتدا شود). اینکه آیا غلظت در محدوده طبیعی را می توان با داروی خوراکی تغییر داد یا خیر، روشن نیست. در نهایت (و بدیهی است)، عوامل فیبرینولیتیک داخل وریدی یا رسوب لیپوپروتئین با چگالی کم خارج از بدن ناشی از هپارین، فیبرینوژن را به طور چشمگیری کاهش می دهد.

با این حال این روش ها به ندرت برای این منظور به تنهایی نشان داده می شوند. تمام گزینه‌های کاهش فیبرینوژن همچنین اثرات برجسته‌ای بر سایر عملکردهای قلبی عروقی دارند. بنابراین، یک کارآزمایی مداخله ای ممکن است مناسب ترین روش برای آزمایش اعتبار فرضیه فیبرینوژن به عنوان یک عامل خطر قلبی عروقی نباشد.

متداول ترین روش آزمایشگاهی مورد استفاده برای اندازه گیری فیبرینوژن، سنجش فیبرینوژن Clauss است. سنجش فیبرینوژن Clauss یک سنجش کمی، مبتنی بر لخته و عملکردی است. این سنجش توانایی فیبرینوژن برای تشکیل لخته فیبرین را پس از قرار گرفتن در معرض غلظت بالایی از ترومبین خالص شده اندازه گیری می کند. جهت تایید دقت آزمایش استفاده از فیبرینوژن کنترل (کنترل پلاسما فیبرینوژن) ضرورت دارد.