نوار ادراری | نوار ادرار 11 پارامتری | نوار تست ادرار

PH:

این آزمایش بر اساس روش شناخته شده نشانگر PH دوگانه است که در آن آبی بروموتیمول و قرمز متیل رنگ های قابل تشخیصی را در محدوده pH 5-9 ارائه می دهند به منظور تمایز pH در این محدوده وسیع، استفاده از یک سیستم نشانگر دوگانه متیل قرمز و بروموتیمول بلو رایج است. 

متیل قرمز تغییر رنگی از قرمز به زرد در محدوده pH 4 تا ۶ ایجاد می کند و بروموتیمول آبی بین pH 6 تا ۹ از زرد به آبی تغییر می کند. رنگ ها از قرمز-نارنجی تا زرد و زرد-سبز تا سبز آبی متغیر است.

سطح pH میزان اسید در ادرار را نشان می دهد.  سطوح غیر طبیعی pH ممکن است نشان دهنده اختلال کلیه یا دستگاه ادراری باشد.

اسیدیته در ادرار نیز ممکن است نشانه سنگ کلیه باشد.

تنظیم رژیم غذایی عمدتاً pH ادرار را کنترل می کند، اگرچه استفاده از دارو نیز می تواند آن را کنترل کند.

  رژیم های غذایی غنی از پروتئین های حیوانی تمایل به تولید ادرار اسیدی دارند، در حالی که رژیم های غذایی که عمدتاً از سبزیجات تشکیل شده اند تمایل به تولید ادرار قلیایی دارند.

  برخی از مواد حل شده در ادرار شما می توانند در زمانی که ادرار اسیدی است، کریستال ایجاد کنند – برخی دیگر زمانی که ادرار بازی است، می توانند کریستال ایجاد کنند.

اگر هنگام تولید ادرار در کلیه ها کریستال ها تشکیل شود، ممکن است سنگ کلیه ایجاد شود.

با اصلاح pH ادرار از طریق رژیم غذایی یا داروها، می توان تشکیل این کریستال ها را کاهش داد یا از بین برد.

سطح pH بدن شما در طول روز متفاوت است، از اسید بیشتر در صبح تا قلیایی بیشتر در بعد از ظهر/عصر.

 Specific gravity (SG)(وزن مخصوص ادرار):

این آزمایش بر اساس تغییر ظاهری pKa برخی از پلی الکترولیت های پیش تیمار شده در رابطه با غلظت یونی است. در حضور یک نشانگر، رنگ ها از آبی تیره یا سبز آبی در ادرار با غلظت یونی پایین تا سبز و زرد-سبز در ادرار با غلظت یونی بالاتر متغیر است.

  محدوده  ۱.۰۰۰ رنج پایین است اما محدوده طبیعی از ۱.۰۲۰ تا ۱.۰۳۰ می باشد.

آزمایش های وزن مخصوص ادرار به طور گسترده توسط پزشکان، پرستاران و سایر متخصصان بهداشت برای غربالگری کم آبی ناشی از از دست دادن آب و اندازه گیری غلظت یا وزن مخصوص ذرات موجود در ادرار استفاده می شود.

غلظت بالاتر از حد معمول اغلب به دلیل ننوشیدن مایعات کافی است – کم آبی ناشی از از دست دادن آب زمانی اتفاق می افتد که افراد مایعات کافی نمی نوشند.

وزن مخصوص ،تعادل آب بدن (هیدراتاسیون) و غلظت ادرار را ارزیابی می کند و به ارزیابی عملکرد کلیه و بیماری های احتمالی کلیه کمک می کند.

با این حال، طبق تحقیقات اخیر از دانشگاه آنگلیا شرقی (UEA)، آزمایش ادرار نباید تنها آزمایشی باشد که برای اندازه گیری کم آبی بدن در میان سالمندان استفاده می شود.

یکی از وظایف مهم کلیه ها، بازجذب آب پس از فیلتراسیون گلومرولی است.

 فرآیند پیچیده بازجذب معمولاً یکی از اولین عملکردهای کلیوی است که تحت تأثیر بیماری قرار می گیرد.

 وزن مخصوص ادرار معیاری از چگالی آن در مقایسه با H2O است و به کمیت و چگالی املاح بستگی دارد (مولکول هایی با جرم بیشتر در حجم، وزن مخصوص را افزایش می دهند). اندازه گیری وزن مخصوص نباید با اندازه گیری غلظت اسمزی اشتباه گرفته شود که بیشتر به تعداد ذرات مربوط می شود تا جرم آنها.

آزمایش نوار ادرار برای وزن مخصوص بر اساس تغییر ثابت تفکیک (pKa) یک پلی الکترولیت آنیونی (پلی -متیل وینیل اتر/مالئیک انیدرید) (poly-(methyl vinyl ether/maleic anhydride))  در یک محیط قلیایی است که یونیزه شده و یون های هیدروژن را به نسبت تعداد کاتیون های موجود در محلول آزاد می کند.

 هر چه غلظت کاتیون ادرار بیشتر باشد یون های هیدروژن بیشتری آزاد می شود و در نتیجه PH کاهش می یابد.

این پد همچنین شامل بروموتیمول آبی است که این تغییر در pH را اندازه گیری می کند.

 باید به خاطر داشت که نوار تست فقط غلظت کاتیون را اندازه گیری می کند، بنابراین ممکن است ادرار با غلظت بالایی از املاح غیریونی (مانند گلوکز یا اوره) یا دارای ترکیبات با وزن مولکولی بالا (مانند محیطی که برای ارائه کنتراست رادیوگرافی استفاده می شود) نتیجه ای به همراه داشته باشد که به اشتباه کمتر از آن چیزی است که با چگالی سنجی اندازه گیری می شود.

رنگ ها از آبی تیره با خوانش  ۱.۰۰۰ تا زرد برای خوانش ۱.۰۳۰ متفاوت است.

۱)      In an alkaline medium

    Polyelectrolyte-Hn + Cationsn+ → Polyelectrolyte-Cations + nH+

۲)    In an alkaline medium

    H+ + Bromothymol blue(Blue) → Bromothymol blue-H+(Yellow)

غلظت پروتئین بالا نتایج یک چگالی خاص را کمی افزایش می دهد که ناشی از خطای پروتئین نشانگر است. علاوه بر این، نمونه‌هایی با pH بالای ۶.۵ در نتیجه سوگیری نشانگر، خوانش های پایین‌تری دارند.

به همین دلیل، سازندگان توصیه می کنند که ۵ واحد به وزن مخصوص زمانی که PH بیشتر از ۶.۵ است اضافه شود.

Blood (خون):

این آزمایش بر اساس عملکرد شبه پروکسیداز هموگلوبین و گلبول های قرمز است که واکنش تترمتیل بنزیدین و پراکسید آلی بافر را کاتالیز می کند. رنگ های حاصل از نارنجی تا زرد – سبز و سبز تیره متغیر است. غلظت بسیار بالای خون ممکن است باعث شود که رنگ به آبی تیره ادامه یابد.

خون در ادرار هماچوری نامیده می شود. خون موجود در ادرار در مقادیر زیاد را می توان به صورت بصری تشخیص داد. عوامل مختلفی می توانند باعث هماچوری شوند، از جمله عفونت دستگاه ادراری (UTI)، عفونت کلیه، داروها، ورزش های شدید. به طور کلی، مراحل اولیه سرطان مثانه باعث خونریزی می شود – اما  معمولا کم یا بدون درد یا علائم دیگر است.

  وجود خون در ادرار همیشه به معنای ابتلا به سرطان مثانه نیست. بیشتر اوقات در اثر مواردی مانند عفونت، تومورهای خوش خیم (غیر سرطانی)، سنگ کلیه یا مثانه یا سایر بیماری های خوش خیم کلیه ایجاد می شود. واکنش های مثبت کاذب ناشی از آلودگی قاعدگی ممکن است دیده شود.

آزمایش‌های شیمیایی خون از فعالیت شبه‌پراکسیداز هموگلوبین برای کاتالیز کردن واکنش بین جزء هموگلوبین و میوگلوبین و کروموژن (ماده‌ای که پس از واکنش شیمیایی رنگ می‌گیرد) تترمتیل بنزیدین برای تولید کروموژن اکسید شده که رنگ آبی سبز-آبی دارد استفاده می‌کند.

 Glucose (گلوکز):

 این آزمایش بر اساس یک واکنش آنزیمی متوالی دوگانه است. یکی از آنزیم ها، گلوکز اکسیداز، تشکیل اسید گلوکونیک و پراکسید هیدروژن را از اکسیداسیون گلوکز کاتالیز می کند.

آنزیم دوم، پراکسیداز، واکنش پراکسید هیدروژن با کروموژن یدید پتاسیم را کاتالیز می کند تا کروموژن را به رنگ های مختلف از سبز-آبی تا قهوه ای مایل به سبز تا قهوه ای و قهوه ای تیره اکسید کند.

. گلوکز در ادرار می تواند نشان دهنده دیابت یا گلیکوزوری کلیوی باشد. وجود قند در ادرار معمولاً نشانه ای از سطح بسیار بالای قند خون است.

  قند اضافی در جریان خون معمولاً فقط از طریق کلیه ها خارج می شود و در ادرار در غلظت های قند خون ۱۰ میلی مول در لیتر (۱۸۰ میلی گرم در دسی لیتر) و بالاتر قابل تشخیص است.

  به طور معمول، مقدار قند (گلوکز) در ادرار بسیار کم است که قابل تشخیص نیست.

هر گونه تشخیص قند در این آزمایش اغلب نیاز به آزمایش بعدی برای دیابت دارد.

Bilirubin (بیلی روبین):

این آزمایش بر اساس جفت شدن بیلی روبین با دی کلروآنیلین دیازوتیزه شده در یک محیط به شدت اسیدی است. رنگ ها از قهوه ای مایل به قهوه ای روشن تا قهوه ای مایل به قرمز متغیر است.

بیلی روبین یک ترکیب با رنگدانه بالا است که محصول جانبی تخریب هموگلوبین است. اگر کبد شما آسیب دیده باشد، بیلی روبین می تواند به خون و ادرار نشت کند. تشخیص بیلی روبین در ادرار نشانه اولیه بیماری کبدی مانند هپاتیت یا مشکلی در عملکرد کلی کبد شما باشد.

  توجه: اندازه‌گیری بیلی‌روبین ادرار در دیپ استیک‌های آزمایش ادرار رایج است و مشخص است که میزان بالایی از نتایج مثبت کاذب را به همراه دارد. هنگامی که بیلی روبین در طول آزمایش ادرار یافت می شود، تحقیقات بیشتری برای اطمینان از وضعیت سلامت واقعی شما لازم است.

Ketone (کتون):

 این آزمایش بر اساس واکنش اسید استواستیک با نیتروپروساید سدیم در یک محیط قوی باز است. رنگ ها از رنگ بژ یا صورتی مایل به قرمز برای خواندن منفی تا صورتی و صورتی-بنفش برای خواندن مثبت متغیر است.

در افراد سالم، کتون ها در کبد تشکیل می شوند و به طور کامل متابولیزه می شوند به طوری که فقط مقادیر ناچیزی در ادرار ظاهر می شود. سطوح بالای کتون در ادرار نشان می دهد که بدن از چربی به عنوان منبع اصلی انرژی استفاده می کند.

Protein (پروتئین):

 این آزمایش بر اساس اصل خطای شاخص پروتئین است. در pH ثابت، ایجاد هر رنگ سبز به دلیل وجود پروتئین است. رنگ ها از زرد برای واکنش منفی تا زرد-سبز و سبز تا آبی-سبز برای واکنش مثبت متغیر است.

این آزمایش معمولا برای غربالگری بیماری کلیوی انجام می شود. قبل از انجام آزمایش پروتئین ادرار (آلبومین) از ورزش های شدید خودداری کنید، زیرا این امر می تواند بر میزان پروتئین در ادرار شما نیز تأثیر بگذارد. هنگامی که کلیه ها به درستی کار نمی کنند، یا زمانی که سطوح بالایی از پروتئین های خاص در جریان خون وجود دارد، ممکن است پروتئین از طریق ادرار دفع شود.

پروتئین موجود در ادرار پروتئینوری یا آلبومینوری نامیده می شود. سطح پایین پروتئین در ادرار طبیعی است. افزایش اندک پروتئین در ادرار معمولاً دلیلی برای نگرانی نیست، اما مقادیر بیشتر ممکن است نشان دهنده مشکل کلیوی باشد. در اکثر افراد سالم، کلیه ها از ورود مقادیر قابل توجهی پروتئین به ادرار جلوگیری می کنند.

Urobilinogen (اوروبیلینوژن):

این آزمایش بر اساس یک واکنش ارلیخ اصلاح شده است که در آن p-diethylamino benzaldehyde با اوروبیلینوژن در یک محیط بسیار اسیدی واکنش می دهد. رنگ ها از صورتی روشن تا سرخابی روشن متغیر است.

 اوروبیلینوژن محصول تجزیه بیلی روبین است و از کاهش بیلی روبین تشکیل می شود و یک ماده زرد رنگ است که در کبد شما یافت می شود و به تجزیه گلبول های قرمز خون شما کمک می کند. طبیعی است که ادرار شما حاوی مقداری اوروبیلینوژن باشد. اگر اوروبیلینوژن در ادرار شما کم باشد یا اصلا وجود نداشته باشد، می تواند به این معنی باشد که کبد شما درست کار نمی کند.

وجود اوروبیلینوژن دفع شده احتمال بدتر شدن عملکرد کبد را نشان می دهد. نتایج آزمایش مثبت می تواند نشان دهنده بیماری های کبدی مانند سیروز، هپاتیت ویروسی، آسیب کبدی ناشی از داروها یا مواد سمی یا شرایط مرتبط با افزایش تخریب گلبول های قرمز (کم خونی همولیتیک) باشد. مقدار طبیعی اوروبیلینوین  در ادرار ۲/۰ -۱ mgr/dL می‌باشد.

Leukocytes (لکوسیت ها):

این آزمایش بر اساس عملکرد استراز موجود در لکوسیت ها است که هیدرولیز یک مشتق ایندوکسیل استر را کاتالیز می کند. استر ایندوکسیل آزاد شده با نمک دیازونیوم واکنش نشان می دهد و رنگ صورتی مایل به بژ تا بنفش تولید می کند.

تشخیص گلبول‌های سفید خون (WBC) در ادرار، احتمال عفونت دستگاه ادراری (UTI) را در جایی از دستگاه ادراری، مانند مثانه یا مجرای ادرار، نشان می‌دهد.

  لکوسیت در ادرار نیز ممکن است نشانه عفونت کلیه باشد. سنگ کلیه، تومور ناحیه لگن، یا انسداد در دستگاه ادراری نیز می تواند باعث ظهور لکوسیت های بیشتری شود.

Nitrite (نیتریت):

آزمایش نیتریت ها یک روش غربالگری سریع برای عفونت های بدون علامت احتمالی ناشی از باکتری های کاهنده نیترات است. برخی از گونه‌های باکتری‌های گرم منفی که معمولاً باعث عفونت‌های دستگاه ادراری می‌شوند (اشریشیا کلی، انتروباکتر، کلبسیلا، سیتروباکتر و پروتئوس) دارای آنزیم‌هایی هستند که نیترات موجود در ادرار را به نیتریت کاهش می‌دهند.

این آزمایش یک غربالگری سریع برای عفونت‌های احتمالی توسط باکتری‌های روده‌ای است، اما جایگزین تست‌های آنالیز ادرار یا معاینه میکروسکوپی به عنوان ابزار تشخیصی و نظارت بعدی نمی‌شود، زیرا بسیاری از میکروارگانیسم‌های دیگر که نیترات را کاهش نمی‌دهند (باکتری‌های گرم مثبت و مخمرها) نیز می‌توانند باعث شوند. عفونت های ادراری.

نوارهای واکنشی نیتریت را با استفاده از واکنش گریس تشخیص می دهند که در آن نیتریت در یک محیط اسیدی با یک آمین معطر (پارا آرسانیلیک اسید یا سولفانیل آمید) واکنش می دهد تا نمک دیازونیوم را تشکیل دهد که به نوبه خود با تتراهیدروبنزوکوئینولین واکنش می دهد و رنگ آزو صورتی تولید می کند.

Ascorbic Acid (اسید اسکوربیک):

 افرادی که ویتامین C مصرف می کنند ممکن است مقادیر زیادی اسید اسکوربیک در ادرار خود داشته باشند. شناخته شده است که اسید اسکوربیک با دقت برخی از نوارهای آزمایش شیمیایی تداخل دارد و باعث می شود که آنها به طور کاذب کم یا منفی شوند.

این آزمایش بر اساس عمل یک chelating agent) (با یک یون فلز چند ظرفیتی در حالت بالاتر و یک رنگ نشانگر است که می تواند با یون فلز در حالت پایین خود واکنش نشان دهد و تغییر رنگ از سبز آبی به زرد ایجاد کند. رنگ ها از آبی-سبز برای خواندن “منفی” تا زرد برای خواندن “مثبت” متغیر هستند و انجام آن ۲۰ ثانیه طول می کشد.