کیت آنتی ژن 2ME | تست بروسلوز | آزمایش 2ME

روش تشخیص بروسلولز

تشخیص بالینی بروسلوز همیشه باید توسط آزمایشات آزمایشگاهی تایید شود. تشخیص قطعی با جداسازی گونه های بروسلا از بیمار است. با این حال، این چند اشکال دارد. رشد آهسته بروسلا در کشت اولیه ممکن است تشخیص را به تاخیر بیندازد.

علاوه بر این، کشت بروسلا معمولاً به زمان کمون بین ۳-۶ هفته نیاز دارد. همچنین، بسته به مرحله بیماری، گونه و تکنیک کشت، حساسیت اغلب کم است و از ۴۰ تا ۹۰ درصد متغیر است. این امر وضعیت را برای پزشکانی که نیاز به نتایج سریع برای شروع درمان دارند غیرعملی می کند.

بر این اساس، آزمایش‌های سرولوژیکی مانند آزمایش غربالگری رز بنگال و آزمایش آگلوتیناسیون لوله استاندارد معمولاً درخواست می‌شوند. با این حال، این آزمایش‌ها نمی‌توانند بین تماس‌های قبلی یا عفونت‌های فعال اخیر تمایز قائل شوند، زیرا برای آزمایش وجود آنتی‌بادی‌های IgM و IgG کل طراحی شده‌اند.

علاوه بر این، گونه‌های بروسلا میکروارگانیسم‌های درون سلولی هستند که می‌توانند با بهبودی و تشدید به مرحله‌ی خفته بروند و منجر به الگوی مزمن عفونت شوند. آزمایش‌های سرولوژیکی نیز قادر به تمایز بین فعال‌سازی مکرر (یعنی حاد در موارد مزمن) و اسمگما مواجهه‌های قبلی نیستند. 

این مشکل با سطوح بالای پایدار تیتر آنتی بادی، به ویژه از نوع IgM آشکارتر خواهد بود. مورد دوم در برخی جوامع به دلیل شیوع بالای تیتر آنتی بادی از مواجهه های قبلی مشخص تر است.

تست تاییدی بروسلوز چیست؟

پزشکان معمولاً تشخیص بروسلوز را با آزمایش خون یا مغز استخوان برای باکتری بروسلا یا با آزمایش خون برای آنتی بادی‌های باکتری تأیید می‌کنند. برای کمک به تشخیص عوارض بروسلوز، پزشک ممکن است آزمایش‌های اضافی از جمله: عکس‌برداری با اشعه ایکس را تجویز کند. اشعه ایکس می تواند تغییرات را در استخوان ها و مفاصل شما آشکار کند.

تست استاندارد طلایی بروسلوز چیست؟

کشت مغز استخوان به عنوان استاندارد طلایی برای تشخیص بروسلوز در نظر گرفته می شود، زیرا غلظت نسبتاً بالای بروسلا در سیستم رتیکولواندوتلیال امکان تشخیص ارگانیسم را فراهم می کند.

تست بروسلا الیزا چیست؟

تست آگلوتیناسیون سرم (SAT) پرکاربردترین آزمایش برای تشخیص بروسلوز است. سنجش ایمونوسوربنت مرتبط با آنزیم (ELISA) همچنین می‌تواند کلاس‌های آنتی‌بادی خاصی را علیه بروسلا تعیین کند.

۲- مرکاپتواتانول (کیت آنتی ژن 2ME) چگونه کار می کند؟

۲- مرکاپتواتانول در برخی از روش های جداسازی RNA برای حذف ریبونوکلئاز آزاد شده در طول لیز سلولی استفاده می شود. پیوندهای دی سولفیدی متعدد ریبونوکلئازها را آنزیم‌های بسیار پایداری می‌سازد، بنابراین از ۲- مرکاپتواتانول برای کاهش این پیوندهای دی سولفیدی و دناتوره کردن غیرقابل برگشت پروتئین‌ها استفاده می‌شود.

۲-مرکاپتواتانول (همچنین β-مرکاپتواتانول، BME، 2BME، ۲-ME یا β-met ) ترکیب شیمیایی با فرمول HOCH2CH2SH است. ME یا βME، همانطور که معمولا به اختصار خوانده می شود، برای کاهش پیوندهای دی سولفید استفاده می شود و می تواند به عنوان یک آنتی اکسیدان بیولوژیکی با از بین بردن رادیکال های هیدروکسیل (در میان دیگران) عمل کند.

این به طور گسترده استفاده می شود زیرا گروه هیدروکسیل حلالیت در آب می دهد و فراریت را کاهش می دهد. به دلیل کاهش فشار بخار، بوی آن، در عین حال که ناخوشایند است، نسبت به تیول های مرتبط کمتر مورد اعتراض است.

۲- مرکاپتواتانول (کیت آنتی ژن 2ME)  آنتی بادی های IgM را از بین می برد و امکان تشخیص آنتی بادی های IgG در نمونه های سرم را فراهم می کند. بر این اساس، در تمایز بین فعال سازی مکرر و افزایش آنتی بادی های IgM نسبت به مواجهه قبلی با ارزش خواهد بود.

آزمایش آگلوتیناسیون بروسلا با ۲ مرکاپتواتانول(2ME)  مشابه آزمایش آگلوتیناسیون لوله استاندارد آگلوتیناسیون بروسلا (تست (STT انجام می شود، به جز برای افزودن 2ME تا غلظت نهایی ۰.۰۵ مولار در هر لوله آگلوتیناسیون. 

2ME پیوندهای دی سولفید را مختل می کند، آنتی بادی های ایمونوگلوبولین M را غیرفعال می کند و فقط به آگلوتیناسیون بروسلا توسط آنتی بادی های آگلوتینه کننده ایمونوگلوبولین G که به 2ME مقاوم هستند اجازه می دهد.

دانشمندان مشاهده کرده اند که آزمایش 2ME نشانگر بهتری برای عفونت اخیر نسبت به STT است، و پیشنهاد کرده اند که آزمایش 2ME مثبت شواهدی از عفونت فعال و نیاز به درمان آنتی بیوتیکی است.

نتایج نشان می دهد که آزمایش 2ME در ارزیابی اثربخشی درمان و به عنوان وسیله ای برای رد تشخیص بروسلوز مزمن بر STT برتری دارد.