کیت RPR زیست شیمی | تست غربالگری سیفلیس – تستا

تشخیص و تست RPR

تشخیص سیفلیس بر اساس تاریخچه بالینی و جنسی، معاینه فیزیکی، تست‌های آزمایشگاهی و گاهی رادیولوژی فرد انجام می‌شود، زیرا علائم شایع یا قابل‌توجه نیستند.

سیفلیس توسط باکتری ترپونما پالیدوم ایجاد می‌شود. آزمایش‌های آزمایشگاهی برای سیفلیس شامل تشخیص مستقیم T.pallidum از طریق میکروسکوپ یا روش‌های غیرمستقیم مانند آزمایش خون است. تست‌های سریع نیز در دسترس هستند و می‌توانند نتایج را در چند دقیقه ارائه دهند و شروع فوری درمان را تسهیل کنند.

شناسایی عفونت بدون علامت از طریق آزمایش‌های طبی یا سریع و ارائه درمان کافی در موارد مثبت از انتقال بیشتر و عوارض و همچنین پیامدهای نامطلوب بارداری از جمله سیفلیس مادرزادی جلوگیری می‌کند.

سیفلیس مادرزادی

در حال حاضر هیچ آزمایش تشخیصی برای سیفلیس مادرزادی وجود ندارد. تمام نوزادان زنده یا مرده از زنان مبتلا به سیفلیس باید برای شواهد سیفلیس مادرزادی بررسی شوند. برای نوزادان زنده، معاینه بالینی، رادیولوژی (در صورت وجود) و آزمایش‌های آزمایشگاهی در بدو تولد و آزمایش‌های پیگیری به تعریف درمان کمک می‌کند.

مراحل اولیه سیفلیس با تزریق بنزاتین پنی‌سیلین درمان می‌شود. به‌عنوان خط دوم درمان، پزشکان ممکن است از داکسی‌سایکلین، سفتریاکسون یا آزیترومایسین که داروهای آنتی بیوتیکی هستند نیز استفاده کنند. داکسی‌سایکلین برای زنان باردار استفاده نمی‌شود.

پنی‌سیلین همچنین برای درمان مراحل بعدی سیفلیس استفاده می‌شود، اما دوزهای بیشتری موردنیاز است. دوزها معمولاً یک‌بار در هفته به مدت سه هفته، از جمله زمانی که امکان شناسایی مرحله عفونت وجود ندارد، تجویز می‌شود.

پنی‌سیلین می‌تواند از انتقال سیفلیس از مادر به نوزاد جلوگیری کند. نوزادانی که با سیفلیس (سیفلیس مادرزادی) متولد می‌شوند، یا نوزادانی که مادرشان سیفلیس درمان نشده داشته است، برای جلوگیری از مشکلات جدی سلامتی باید فوراً تحت درمان قرار گیرند.

در سال ۲۰۲۰، WHO تخمین زد که ۷.۱ میلیون بزرگسال ۱۵ تا ۴۹ ساله در سراسر جهان به سیفلیس مبتلا شدند. برخی از کشورهایی که به طور سیستماتیک سفلیس را کنترل می کنند، افزایش قابل توجهی در موارد سیفلیس در میان مردانی که با مردان رابطه جنسی دارند، از جمله سیفلیس مادرزادی نشان می دهند.

در سال ۲۰۱۶ (آخرین برآورد موجود)، از هر ۱۰۰۰ زن باردار، ۷ نفر مبتلا به سیفلیس بودند. این موارد سیفلیس مادری منجر به حدود ۱۴۳۰۰۰ مرگ زودرس جنین و مرده‌زایی، ۶۱۰۰۰ مرگ نوزادان، ۴۱۰۰۰ تولد زودرس یا تولد با وزن کم و ۱۰۹۰۰۰ نوزاد مبتلا به سیفلیس مادرزادی بالینی در سراسر جهان شد.

برخی از گروه‌های جمعیتی به طور نامتناسبی تحت‌تأثیر سیفلیس قرار می‌گیرند. به‌عنوان‌مثال، در سراسر جهان، تخمین زده می‌شود که ۷.۵٪ از مردان همجنس‌گرا و سایر مردانی که با مردان رابطه جنسی دارند، در مقایسه با ۰.۵٪ از مردان در جمعیت عمومی، به سیفلیس مبتلا هستند (۱). این به دلیل عوامل متعددی از جمله سطوح بالای ننگ و تبعیض و دسترسی محدود به مراقبت‌های بهداشتی است.

انتقال

سیفلیس در طول رابطه جنسی دهانی، مقعدی یا واژینال از طریق تماس با ضایعات عفونی و همچنین در دوران بارداری از طریق جفت منتقل می‌شود. انتقال معمولاً در مراحل اولیه بیماری، یعنی تا ۲ سال پس از عفونت رخ می‌دهد.